ชาติที่ ๕ พระมโหสธ (หน้า ๓๒)

มโหสธถูกกริ้ว

มโหสธบัณฑิต  ครั้นทราบว่า เกวัฏกลับไปเมืองตนแล้ว  จึงเข้าไปเฝ้าพระราช

พระราชารับสั่งถามเช่นเดียวกันกับที่ได้ถามอาจารย์ทั้ง ๔  และตรัสกับมโหสธว่า  "อาจารย์ทั้ง  ๔  เห็นควรอย่างยิ่งที่จะไปรับราชธิดาแห่งกษัตริย์ปัญจาลนคร"

มโหสธคิดว่า  พระราชาของเรานี้ช่างข้องอยู่ในกามารมณ์มากเหลือเกิน  เชื่อถือถ้อยคำอาจารย์โง่ทั้ง  ๔  ไม่ทรงทราบถึงโทษในการเสด็จไป  เราจักแสดงให้เห็นโทษในการเสด็จไป  เพื่อกลับพระทัยเสีย  คิดดังนั้นแล้วจึงกราบทูลว่า

"ข้าแต่สมมติเทพ  ขอพระองค์จงทรงทราบพระเจ้า

จุลนีพรหมทัตทรงมีพระยศยิ่งใหญ่ในสกลชมพูทวีป  ทรง

มีแสนยานุภาพมาก  ทรงมุ่งหมายจะปลงพระชนมชีพของ

พระองค์เหมือนพรานฆ่าเนื้อด้วยนางเนื้อ  คือ  นายพราน

จับนางเนื้อมาฝึกอย่างดี  แล้วนำไปผูกไวในที่อุดมสมบูรณ์

ด้วยหญ้าและน้ำ  ให้นางเนื้อล่อฝูงเนื้อมา  เมื่อฝูงเนื้อหลง

หวังจะโลมเล้านางเนื้อ  ต่างก็พากันมา พรานได้ทีก็ยิงเอา

แทงเอา  จับเอา  ตามความต้องการ

พระเจ้าจุลนีเป็นเหมือนพราน พระราชธิดาเป็น

เหมือนนางเนื้อ  เป็นเหยื่อล่อ  เกวัฏเป็นเหมือนอาวุธ

ในมือพราน

ธรรมดาปลาที่อยู่ในน้ำลึกราว  ๑๐๐  วา  อยากกิน

ของสดซึ่งเขาทำเป็นเหยื่อติดไว้ที่เบ็ด  มันย่อมไม่รู้จัก

ความตายของมัน  ฉันใด

ข้าแต่พระราชา  พระองค์ทรงปรารถนาในกามไม่ทรง

ทราบว่าพระราชธิดาของพระเจ้าจุลนี  เป็นเหมือนเหยื่อ

พระองค์เป็นเหมือนปลาปรารถนาเหยื่อไม่รู้ว่า  ความตาย

จะมาถึง  ฉันนั้น

ข้าแต่พระองค์  หากพระองค์ตั้งพระทัยจะเสด็จ

ไปปัญจาลนครแน่แท้แล้ว  ขอได้ทรงเลิกละพระดำรินั้น

เสียเถิด  เพราะว่าภัยใหญ่จักมาถึงพระองค์เหมือนภัย

มาถึงเนื้อ  (ผู้ตามมาถึงประตูบ้าน)"

พระเจ้าวิเทหราชไม่พอพระทัยในคำกราบทูลของมโหสธเป็นอย่างยิ่ง  ทรงพิโรธว่า มโหสธดูหมิ่นพระองค์  เปรียบพระองค์เป็นเหมือนเนื้อโง่บ้าง  เป็นเหมือนปลาติดเบ็ดบ้าง  เป็นเหมือนเนื้อตามถึงประตูบ้านบ้าง  จึงรับสั่งด้วยความกริ้วว่า

  "มโหสธ  ทำไมท่านจึงพูดแก่เราถึงเพียงนั้น

เรารึพูดแต่สิ่งที่เจริญเป็นมงคลแก่ตัวท่าน  ท่านซิกลับพูด

แต่สิ่งไม่เป็นมงคลแก่ตัวเรา  ท่านไม่รู้จักกิจที่เป็นมงคลของ

กษัตริย์  คนอื่น ๆ  เช่น  อาจารย์เกวัฏ  อาจารย์เสนกะ  เป็นต้น  รู้จัก

ความเจริญและสิ่งที่เป็นมงคลของกษัตริย์  ทานไม่รู้จักอะไร

เสียเลย"

พระเจ้าวิเทหราชบริภาษมโหสธด้วยพระสุรเสียงอันเคียดแค้น  ยังไม่หนำพระทัย  ตรัสว่า  "มโหสธเป็นอันตรายแก่สิริมงคลของเรา  ราชบุรุษจงนำมโหสธออกไปเดี๋ยวนี้"

..................................